Dramatyczna sytuacja taborowa po zakończeniu II wojny światowej powodowała poszukiwanie różnych, nietypowych sposobów na ułatwenie przemieszczania się mieszkańców stolicy. Jednym z nich stały się wagony doczepne typu Pt. Wagony te powstały przez przebudowę z wagonów doczepnych towarowych - dotychczasowe pojazdy gospodarcze otrzymały drewniane ławki wzdłuż burt, dzięki czemu mogły służyć do przewozu pasażerów. Wagon o numerze taborowym 2300 powstał na podwoziu jednego z wycofanych w latach 1936-1939 wagonów typu P5, pozostałe o numerach taborowych 2301-2307 zostały zbudowane w Warsztatach Głównych w 1938r. Wagony były obudowane drewnianymi burtami, wagon 2301 miał zaokrąglone pomosty stalowe, pozostałe - proste drewniane. Wagony 2301-2303 miały rozstaw 1524 mm, początkowo stajonowały w zajezdni Wola, pozostałe miały rozstaw 1435 mm i przez cały czas eksploatacji pasażerskiej stacjonowały w zajezdni Mokotów.
Pierwsze dwie doczepy pasażerskie (2300 i 2301) wprowadzono do ruchu 19 sierpnia 1946r., pozostałe - w 1947r. Wagony kursowały na liniach 10, 11, 12, 14, 19 i 22. Początkowo przewidywano ich wykorystywanie tylko w miesiącach letnich jednak braki taborowe zmusiły do wykorzystania także w okresie zimowym - wtedy na stalowych konstrukcjach mocowano brezent, majšcy zmniejszać wpływ warunków pogodowych na pasażerów.
Wagony wycofano z ruchu pasażerskiego latem 1949r., po usunięciu ławek wróciły wtedy do swojej pierwotnej funkcji - wagonów gospodarczych.