Wagony typu P11 były dla Tramwajów Miejskich m. st. Warszawy znaczącym skokiem technologicznym. W 1929r. zamówiono w fabryce Zieleniewski w Sanoku kolejne 14 wagonów doczepnych.
Wagony były znacznie zmienioną wersją typu P10, posiadającą wiele rozwiązań wprowadzonych w wagonach typu P11. Wymiary pozostały takie same jak w typie P10, natomiast zastosowano stalowy szkielet pudła, dach typu beczkowego ze spadkiem nad pomostami i z 4 obrotowym wentylatorami, 4 szerokie, pojedyncze opuszczane okna boczne, zabudowane pomosty zamykane drzwiami dwupłatowymi. Zmienione zostało podwozie (choć nadal jak w typie P10 było to podwozie klasyczne), co pozwoliło na uzyskanie jednakowowej wysokości podłogi na pomostach i w przedziale pasażerskim.
Wagony dostarczono w drugiej połowie 1929r., otrzymały oznaczenie P12 i numery taborowe 1244-1257.
Spośród 14 wagonów, po II wojnie światowej uruchomiono tylko 4 - wyremontowane w zajezdni praskiej na rozstaw 1524 mm wagony o nr tab. 1249, 1250 i 1256 oraz wyremontowany w Mostowagonie w Chorzowie na rozstaw 1435 mm wagon o nr tab. 1251. W trakcie późniejszej eksploatacji wagon 1256 został przebudowany na rozstaw 1435 mm i otrzymał dwuczęściowe okna boczne (zsuwana była tylko górna połówka okna). Wagony 1249 i 1250 zostały skreślone w latach 1949-1950. Wagony 1251 i 1256 wycofano z ruchu w 1955r. i w listopadzie tegoż roku przekazane do Gorzowa Wlkp. W nowym miejscu wagony otrzymały nr tab. 56 i 57, zostały skreślone odpowiednio w 1962r. (wagon 56) i 1963r. (wagon 57).