W początkach lat 50-tych Warszawa otrzymała 18 wagonów doczepnych typu EB 50 wyprodukowanych w NRD. Nie jest znany powód tej dostawy - najprawdopodobniej miała ono tło polityczne.

Wagon typu EB 50 był wagonem doczepnym, dwuosiowym, dwukierunkowym. Produkowany był w latach 1950-1953 przez Vereinigung Volkseigener Betriebe des Lokomotiv und Waggonbau Lowa w Werdau. W 1950 roku pierwsze egzemplarze wagonów doczepnych przeznaczono dla firm komunikacyjnych Berlina, Halle i Poczdamu. Po niewielkich zmianach konstrukcyjnych (i zmianie nazwy na EB 54) były produkowane w latach 1954-1956 w VEB Gotha. W sumie wyprodukowano 438 wagonów doczepnych typów EB 50 i EB 54, były dostarczane do prawie wszystkich firm komunikacyjnych NRD, oraz eksportowane do ZSRR i Polski.

Szkielet pudła był konstrukcji stalowej, przy czym ściany boczne były wykonane ze spawanych profili składanych, pokrytych drewnianą okładziną, natomiast szkielet podłogi z profili walcowanych. Zastosowanie różnych profili powodowało tendencję do obniżania się pomostów i uszkodzeń prowadnic drzwi (zostało to poprawione w wagonach EB 54). Dach typu beczkowego był zbudowany z drewna. Wagony produkowane dla NRD posiadały na dachu kasetę na numer linii. Pomosty były całkowicie zabudowane, wyposażone w dwuskrzydłowe drzwi przesuwne, zakrywające dla bezpieczeństwa stopnie wagonu, zamykane i otwierane za pomocą pojedynczej klamki. Przedział pasażerski był oddzielony od pomostów wąskimi ścianami działowymi bez drzwi. Wagony posiadały 4 okna boczne z niewielką częściš uchylnš u góry. Podłoga w przedziale pasażerskich była płaska, z niewielkimi wzniosami na wysokości osi. We wnętrzu wagonów zamontowano 22 siedzenia w układzie 1+2. Wagony nie posiadały typowego wózka - zawieszenia osi i hamulce były mocowane bezpośrednio do ramy podłogowej. Zastosowano hamulce tarczowe uruchamiane przez solenoid oraz ręczne hamulce postojowe. Oświetlenie wnętrza było zasilane bezpośrednio z sieci trakcyjnej, składało się z 3 obwodów liczących po pięć żarówek każdy oraz dwóch oporników.

Wagony dotarły do Warszawy w październiku 1951r. Otrzymały oznaczenie P18 i numery taborowe 1800-1815. Wagony 1800-1812 były wyprodukowane w 1951r., posiadały miękkie ławki obszyte zieloną dermą, natomiast wagony 1813-1815 pochodziły z 1950r. i posiadały drewniane ławki.
Wszystkie wagony przydzielono do zajezdni Wola, kursowały głównie na linii 30 w składach N+P18 lub N+ND+P18. Wagony zostały wycofane z ruchu w 1953r., w 1954r. przekazane do Szczecina.

W Szczecinie wagony otrzymały numery taborowe 300-315 (odpowiadające kolejnym warszawskim) i zostały przydzielone do zajezdni Pogodno. Na przełomie lat 60-tych i 70-tych zostały zmodernizowane - przebudowano je na jednokierunkowe, doposażono w hamulce szynowe a drzwi otrzymały sterowanie elektryczne. Pod koniec lat 70-tych zostały przeniesione do zajezdni Niemierzyn i Golęcin. Wszystkie wagony tego typu zostały skreślone w Szczecinie w latach 1976-1983.