Pod koniec lat 20-tych XXw. Polska otrzymała 10 mln zł pożyczki udzielonej przez USA. W ramach tych funduszy Zarząd Miejski zezwolił na złożenie zamówień na nowy tabor w liczbie 50 silnikowych
(typ F i G) oraz 40 doczepnych.
Zamówienia na wagony doczepne złożono w dwóch fabrykach:
Lilpop, Rau i Loewenstein w Warszawie, gdzie zbudowano 20 wagonów o nr tab. 1259-1278;
Zjednoczonej Fabryce Maszyn, Kotłów i Wagonów L. Zieleniewski i Fitzner-Gamper S.A. w Sanoku, gdzie zbudowano 20 wagonów o nr tab. 1279-1298.
Pojazdy z obu fabryk były prawie identyczne (z zewnątrz różniły się tylko długością poręczy zewnętrznych przy drzwiach).
Pudło typu pullman bylo identyczne jak w wagonach silnikowych typu F.
Okna w części pasażerskiej były pojedyncze i można je było całe zsuwać w dół (chowały się między ściany poszycia).
Okna czołowe dzieliły się w poziomie na dwie połówki, z których górna częć dawała się odchylać. Na dachach znajdowały się cztery wentylatory obrotowe na niskich podstawach.
Po raz pierwszy w wagonach doczepnych w pobliżu krawędzi czołowych dachów zamocowano widełki na okrągłe tarcze numerowe wraz z leżącą skrzynkš, w której znajdowała się osłonięta szybką żarówka podwietlająca tarczę.
Po prawej stronie widełek umieszczono dzwonek konduktorski. Linka, która była zamocowana do młoteczka uderzającego w czaszę dzwonka przechodziła przez otwór w dachu i biegła wzdłuż poręczy sufitowych na drugi koniec wagonu
gdzie zakończona pętlą służyła konduktorowi do sygnalizowania zakończenia obsługi pasażerów.
W kasetach filmów nad oknami czołowymi znajdowały się rolki służące do przewijania płótna z wydrukowanymi nazwami krańców - jednak w wagonach doczepnych stosowano to bardzo rzadko.
Siedzenia pasażerskie były miękkie i obite skórą.
Obie serie doczep P14 różniły się mocowaniami głównych piór resorów w serii wagonów z Lilpopa (1259-1278) pudła wsparte były o dwie sprężyny, które opierały się na głównym piórze resoru,
natomiast w wagonach z Sanoka pióro to podpierane było przez dwa mniejsze, połówkowe przeciw-pióra. W trakcie eksploatacji w wagonach z Lilpopa sukcesywnie zastępowano sprężyny przeciw-piórami
i wymieniono je w większości (lub być może we wszystkich) jeszcze przed wojną. Obie wersje doczep posiadały hamulce tarczowe.
Pojazdy wchodziły do ruchu na liniach "3", "16" i "17".
Sporód 40 sztuk posiadanych przed wojną po wojnie odbudowano i uruchomiono 22 wagony: 1259-163, 1264", 1265-1270, 1272, 1274, 1276, 1282, 1283, 1288, 1291, 1292, 1294 i 1296
(przy czym wagon 1264" był odbudowany z wagonu typu F o nieustalonym numerze tab., kolejna z doczep była odbudowana z wagonu typu F o nr tab. 339).
Wagony wprowadzano do ruchu w latach 1945-1949, stacjonowały na zajezdni Żoliborz, kursowały w składach K+P14 lub K+P14+P14 na wszystkich
liniach obsługiwanych przez tę zajezdnię.
W trakcie eksploatacji część wagonów miała wymienone okna boczne na dwudzielne (opuszczane do połowy wysokości) oraz wymieniane wentylatory dachowe (z obrotowych na skrzynkowe).
Wagony P14 wycofano z ruchu w latach 1960-68.
