W latach 1977, 1985 i 1987 Konstal wyprodukował łącznie 5 wagonów typu 106N (w dwóch wersjach). Wagony te były rozwinięciem typu 105N - posiadały podobną konstrukcję pudła opartego o belkę grzbietową z dwoma poprzecznicami o identycznym przekroju i przymocowanym do nich szkieletem burt i dachu (elementy o mniejszym przekroju), w odróżnieniu od poprzedniego typu belka grzbietowa była jednolita (bez obejścia na rozrusznik). Pudło o typowym dla stopiątki kanciastym kształcie posiadało 4 pary drzwi (II i III para znajdowały się obok siebie w środkowej części wagonu). Celem poprawy wentylacji wnętrza wagonu zamontowano 5 klap wentylacyjnych w dachu. Zastosowano impulsowy układ rozruchu oparty o tyrystory (projekt Instytutu Elektrotechniki) co umożliwiło usunięcie rozrusznika i styczników a w konsekwencji miało zmniejszyć energochłonność i awaryjność tramwaju. Wagony napędzane były 4 silnikami o mocy 41,5kW każdy, posiadały przetwornicę wirującą

wersja I - wagony o nr taborowych (od 1985r.) 2003 i 2004, wyprodukowane w 1977r. Wagony posiadały dozy sterownicze umieszczone we wnękach w ścianie przedniej (przykryte atrapą reflektorów) oraz tylnej (osłonięte małymi klapkami), szybki pod stanowiskiem motorniczego i nad drzwiami, klapy wentylacyjne w dachu w układzie - przednia mała, ułożona poprzecznie do osi, 3 środkowe duże, prawie kwadratowe, tylna podłużna (jak w 105N). Oba wagony zostały w 1978r. zakupione od producenta przez Instytut Elektrotechniki (celem dokonywania prób w ruchu). Wagony otrzymały nr taborowe 1 i 2 (identyczne z ich numerami fabrycznymi), gościnnie stacjonowały początkowo w zajezdni R-3 Mokotów, a od 1979r w zajezdni R-1 Wola. Od 1982r. dokonywano prób w ruchu liniowym - skład 2+1 pojawiał się sporadycznie na liniach obsługiwanych przez R-1 Wola, jednakże bardzo duża awaryjność zmusiła do zaprzestania prób.

Pod koniec 1985r. wagony zostały odkupione przez MZK Warszawa i otrzymały nr taborowe 2003 i 2004. Wagon 2004 (ex 2) miał typowe malowanie kremowo-czerwone, natomiast wagon 2003 (ex 1) miał dodatkowo kremowe fartuchy. Wagony zostały przydzielone do zajezdni R-3 Mokotów, jednak w maju 1987 powróciły na R-1 Wola (całe te zmiany odbywały się w dokumentacji MZK gdyż fizycznie oba wagony znajdowały się na R-1 Wola). W latach 90-tych wagon stracił szybkę w ścianie czołowej, natomiast w wagonie 2003 przemalowano fartuch na czerwono. Kolejne próby uruchomienia wagonów (w dłuższym czasie) nie przynosiły rezultatu i w konsekwencji w 1995r wagony zostały przebudowane na 105Na (podczas przebudowy zamontowano rozrusznik, zmieniono układ elektryczny, usunięto szybki pod stanowiskiem motorniczego i nad drzwiami, przeniesiono dozy sterownicze).

wersja II - wagony o nr taborowych 2001, 2002 i 2005, wyprodukowane w 1985r (2001 i 2002) oraz w 1987r (2005). Wagony posiadały pudło zbliżone do ówczesnych stopiątek (z dozami sterowniczymi na ścianach przedniej i tylnej, bez szybek pod stanowiskiem motorniczego), odróżniały się kształtem klap wentylacyjnych w dachu (wszystkie 5 małe, ułożone poprzecznie do osi wagonu w równych odstepach od siebie). W stosunku do poprzedniej wersji zmodyfikowano nieco układ rozruchu (dzięki czemu miał być mniej awaryjny). Wagony 2001 i 2002 (numery taborowe były identyczne z numerami fabrycznymi) przyjęto na stan 31.12.1985r, przydzielono do zajezdni R-2 Praga. Ze względu na numer fabryczny były pomalowane fabrycznie w oryginalne wzorki (malowanie to straciły w 1987 na rzecz zakładowego). Po kilku miesiącach na R-2 Praga (tylko w dokumentacji MZK) w marcu 1986r oba wagony "powróciły" na R-1 Wola. Oba wagony posiadały początkowo tablice typu "ogólnopolskiego", zostały ona zastąpione tablicami autobusowymi w 1988r. Wagon 2005 przyjęto na stan 21.12.1987 i przydzielono do zajezdni R-1 Wola. Mimo dokonanych przez producenta modyfikacji w układzie elektrycznym wagony były awaryjne i w 1990r zostały przebudowane na 105Na.