W 1882r. Towarzystwo Belgijskie odkupiło od GTDŻR (właściciela pierwszej linii tramwaju konnego) infrastrukturę tramwajową - torowiska w ulicach i budynek wozowni, znajdujšcy się w okolicach Dworca Petersburskiego. Tenże budynek nie był jednak połączony bezpośrednio z siecią tramwajową nowego właściciela (dojazd za czasów obsługi przez GTDŻR odbywał się poprzez tory Dworca Petersburskiego) - z tego powodu został wykorzystany na cele magazynowe, a Towarzystwo poszukało nowej lokalizacji dla zajezdni na Pradze. Wykupiono działkę za rogatkami wileńskimi, położoną na szerokim pasie pustego terenu nazwanym ul. Zaokopową. na której ulokowano nową zajezdnię tramwajów konnych. W południowej części działki powstała dziewięciotorowa wozownia dla wagonów, po północnej stronie - stajnie, natomiast przy ulicy budynki administracyjne. Jednak dopiero w lipcu 1883r. do remizy doprowadzono (skośnym wjazdem przy sąsiedniej posesji) tor tramwajowy, a w lipcu 1883r. (po przebudowie zakupionych torowisk) przetransportowano wagony i konie.
Remiza i powstające wokół budynki spowodowały utworzenie dwóch ulic Zaokopowych - jednej przez frontem remizy, drugiej za linią powstałych na jej tyłach budynków mieszkalnych. Na wniosek mieszkańców, w lipcu 1897r. ulica przed frontem remizy została przemianowana na Inżymierską, tym samym remiza otrzymała adres Inżynierska 6.
W 1901r. remizę (zajezdnię) powiększono w kierunku wschodnim o dodatkowe tory, w ten sam sposób powiększono również stajnie - dzięki temu zwiększono liczbę miejsc postojowych o około 60. Zajezdnia zaprzestała działaności 20 czerwca 1908r. po likwidacji ostatniej linii tramwaju konnego na Pradze (oznaczonej numerem 4).

Brak możliwości dostosowania zajezdni do obsługi taboru tramwajów elektrycznych przesądził o przekształceniu remizy w zaplecze magazynowe, a po uruchomieniu w 1920r. komunikacji autobusowej - w zajezdnię autobusową. 4 lipca 1921r. rozpoczęto przebudowę - przebudowano wozownię i stajnie na garaże dla 28 autobusów. Pomieszczenia garażowe oddano do użytku oddano w dniu 1 lutego 1922r., natomiast w grudniu 1922r. oddano do użytku 2 dodatkowe budynki gospodarcze i podziemne zbiorniki z paliwem mogące pomieścić 60 tys litrów paliwa.
W latach 1925-1928 według projektu najprawdopodobniej Juliusza Dzierżanowskiego znacznie rozbudowano budynek administracyjny (pierwotny czterosiowy budynek został powiększony w kierunku północnym), z przeznaczeniem na siedzibę dyrekcji Wydziału Autobusowego i mieszkania służbowe dla jego pracowników.
Zajezdnia autobusowa funkcjonowała do końca lat 50-tych XX wieku, następnie budynek administracyjn-mieszkalny przekształcono w całości na mieszkalny. Obecnie jest to komunalny budynek mieszkalny, w dawnych garażach znajdują się stacje obsługi pojazdów. W 2010r. budynek frontowy (z racji charakterystycznej rzeźby nad wejściem nazywany "Domem pod Syreną") został wpisany do rejestru zabytków.