W połowie lat 50-tych rozpoczęto w Polsce przygotowania do produkcji tramwaju szybkobieżnego. Jednak wkrótce wobec trudności projektowych i niemożności wyprodukowania w krótkim czasie skomplikowanej aparatury elektrycznej zadecydowano o zakupie odpowiednich wagonów w Czechosłowacji. W styczniu 1956r. do Warszawy dotarły 2 tramwaje typu T1₃ wyprodukowane przez CKD Tatra Smichov. Wagony typu T1 były zbudowane na podstawie licencji zakupionej od amerykańskiej firmy Westighouse. Wagony T1 były wagonami pojedynczymi, kostrukcja pudła była stalowa, spawana. Czopy skrętu są wbudowane w konstrukcję pudła, opierają się na belkach bujakowych wózków skrętnych. Podłoga była na jednym poziomie, jedynie stanowisko motorniczego znajdowało się na niewielkim podwyższeniu. Siedzenia (tapicerowane) zostały umieszczone wzdłuż ścian wagonu (oparciami zwrócone były do okien), w przedniej części wagonu (pomiędzy I i II drzwiami) wydzielono stanowisko dla konduktora. Wszystkie okna były opuszczane. Zastosowano 3 pary drzwi harmonijkowych (środkowe były węższe), sterowanych ze stanowiska motorniczego (podczas codziennej eksploatacji I drzwi otwierał motorniczy a II i III drzwi otwierał konduktor).

Wagony posiadały rozrusznik bębnowy, 4 silniki trakcyjne połączone szeregowo oraz przetwornicę wirującą, służącą do ładowania baterii akumulatorów (o napięciu 24V), zasilania obwodów pomocniczych oraz wentylacji rozrusznika i silników. Obwody pomocnicze były zasilane z baterii akumulatorów o napięciu 24V. Sterowanie tramwajem odbywało się za pomocą 3 pedałów (rozruchu, hamowania i czuwaka). Pobór prądu odbywał się za pomocą pantografu typu kolejowego.

Wagony wpisano na stan zajezdni Wola w 1956r. Pierwszy kurs odbył się na linii 21 (Żerań FSO - ZOO). Niedługo po uruchomieniu wagon 502 pojechał do Konstalu a następnie do Centralnego Biura Konstrukcyjnego PTK w Poznaniu, gdzie został dokładnie "przebadany" (dzięki czemu łatwiej było skonstruować jego polski odpowiednik - 13N), po czym powrócił do Warszawy. Wagony Tatra kursowały najczęściej na liniach 27, 28 i 31. Początkowo burty obu wagonów były pomalowane na czerwono a fartuchy, pas okien i dach na kremowo, po kilku latach eksploatacji dach został przemalowany na kolor szary.

W 1959r. wagon 502 (po przejechaniu ok. 120 tys km) został wycofany z linii i stał się magazynem części zamiennych dla drugiego. Na przełomie lat 50-tych i 60-tych wagon 501 przeniesiono na zajezdnię Mokotów (wagon pojawiał się na wszystkich liniach obsługiwanych przez tę zajezdnię). Wagon 502 skreślono ze stanu dopiero w lipcu 1966r, natomiast wagon 501 w dniu 25.06.1968 (po skreśleniu pudło służyło przez kilka lat jako altanka na ogródkach działkowych przy zajezdni, a następnie zostało złomowane).