Odbudowa torowiska tramwajowego na Moœcie Poniatowskiego (od razu na rozstaw 1435mm) wymusiła powstanie tymczasowej zajezdni. W tym celu wykorzystano teren znadujący się pod wiaduktem Poniatowskiego. Budowę zajezdni rozpoczęto w pierwszej połowie 1946r., uruchomiono dla ruchu w dniu 22 lipca 1946r. (razem z odbudowaną trasą tramwajową w ciągu al. Waszyngtona, Mostu Poniatowskiego oraz na pl. Trzech Krzyży i w ulicach Książęcej, Ludnej i Solec), w pełni otwarto 19 sierpnia 1946r. Od początku funkcjonowania, zajezdnia była przeznaczona dla taboru normalnotorowego (1435mm).
Zajezdnia liczyła 3 tory postojowe (częściowo posiadające kanały rewizyjne), mieściła około 50 wagonów. Dodatkowy tor (wykorzystywany jako krańcowy dla linii kursujących ulicami Książęcą i Ludną) znajdował się w południowej jezdni al. 3 Maja (przy na skrzyżowaniu tej ulicy z ul. Solec znajdował się trójkąt torowy). W 1949-1950r. zakończono obsługę linii komunikacyjnych, od tego czasu zajezdnia służyła jako miejsce postoju wagonów uszkodzonych, czekających na uruchomienie (niekompletne wagony N/ND dostarczane z Konstalu) lub odstawionych po skreśleniu. Do 25 października 1960r. możliwy był dojazd liniowy do zajezdni.
Zajezdnia została zlikwidowana w lutym/marcu 1961r. wraz z fizyczną likwidacją torowiska na Ludnej, Książęcej i placu Trzech Krzyży.